باید بدانیم که روش صحیح تیر اندازی هوازنی این است که تیر انداز باید بر خلاف روش تیر اندازی با تفنگ گلوله زنی، هر دو چشم خود را باز نگهدارد و با هر دو چشم درست از بالای لوله و یا لوله های تفنگ به هدف نگاه کند و بدین ترتیب تفنگ را به سمت هدف روانه کند. لیکن چون هدف هوا زنی متحرک است، تیر انداز باید با چشمان خود هدف را بپاید و حرکاتش را دنبال کند و در عین حال لوله تفنگ را در امتداد دید خود نگه دارد.
برای اینکه لوله تفنگ از محور دید خارج نشود، تیر انداز باید برای تعقیب هدف تمام نیم تنه بالای خود را متناسب با جابجائی محور دیدش حرکت دهد، تا تفنگ کماکان در امتداد محور دید وی باقی بماند و از سمت هدف منحرف نشود. اگر نیم تنه بالائی تیر انداز ثابت بماند و فقط دست های تیر انداز، تفنگ را جا به جا کند، تفنگ از هم محوری دید تیر انداز خارج گشته و تیرش به خطا خواهد رفت. نکته بسیار مهم این است که نیم تنه بالائی تیر انداز باید قابل انعطاف باشد و حر کات هدف باید با حرکت نیم تنه بالائی تعقیب شود، نه با حرکت دست ها. اگر چشم تیر انداز بالاتر از محور لوله (لوله ها) قرار گیرد، ساچمه ها به بالاتر از هدف اصابت خواهد کرد و اگر پائین تر از ان قرار گیرد ساچمه ها به زیر هدف اصابت خواهند کرد.
به طور کلی نشانه روی با تفنگ ساچمه زنی عبارتست از تعقیب هدف با هر دو چشم و روانه کردن لوله تفنگ به سمت آن بوسیله حرکت یکپارچه دست ها و شانه ها.
هنگامی که گونه تیر انداز روی شانه تفنگ و چشمش درست در امتداد لوله قرار گرفته و محور دیدش با محور لوله منطبق گردد، تفنگ با نیم تنه بالائی تیر انداز یکپارچه می شود. اگر تیر انداز تنها با حرکت دست ها و چرخش چشمان خود حرکات پرنده را تعقیب کند، چشم هایش از روی محور لوله خارج شده و یکپارچگی بدن و تفنگ از دست می رود و پیامد ان خطای تیر است.
پس تیر انداز باید در حالیکه حرکات پرنده را با چشمان خود تعقیب می کند، تمام نیم تنه بالائی را هم آهنگ با آن حرکت دهد تا محور دیدش در امتداد محور لوله باقی بماند.
در تیر اندازی به هدف های پرنده ای که در مسیر عمود به محور تیر اندازی حرکت می کنند، مسئله پیشگیری اهمیت می یابد. اینکه چقدر باید پیشگیری کرد مسئله بسیار پیچیده ای است. البته می توان سرعت پرندگان مختلف را از مدارکی که در این زمینه منتشر شده، به دست آورد. لیکن تخمین سرعت پرنده هدف و اینکه از حداکثر سرعت پروازش سود جسته یا با سرعت کمتر در پرواز است، در زمانی بسیار کوتاه امری است تقریبا محال و اگر شکارچی بخواهد خود را با چنین محاسباتی در گیر کند، فرصت تیر اندازی را از دست خواهد داد.
پیشگیری عبارت است از فاصله ای که تیر انداز به نقطه ای واقع در جلو هدف تیر اندازی می کند تا در لحظه ای که ساچمه ها مسافت تیر اندازی تا مسیر حرکت هدف را طی کرده اند، هدف نیز به آن نقطه برسد. یا به عبارت دیگر، الگوی پخش ساچمه و مسیر پرواز هدف در یک لحظه با یکدیگر تلاقی کنند.
در مورد تیراندازی به هدفهائی که از پیش پای تیرانداز پرکشیده مستقیما یا تقریبا به خط مستقیم از او دور می شوند و یا هدف هائی که از رو به رو به سمت تیر انداز پرواز می کنند نیاز چندانی به پیشگیری نیست. کافی است تیرانداز با در نظر گرفتن مسیر پرواز هدف، چنانچه لازم باشد کمی به پائین یا بالاتر از پرنده تیراندازی کند.
پیشگیری لازم برای تیر اندازی به هدفی که در مسیر عمود بر محور تیراندازی حرکت می کند، چگونه باید صورت پذیرد؟
ساده ترین، موثرترین و عملی ترین راه کار این است که تیر انداز پس از بالا آوردن تفنگ، یکپارچه کردن ان با نیم تنه بالائی و هم محور کردن دید چشمانش با لوله لوله مسیر پرنده را از پشت سر آن با چشمانش و تفنگش دنبال کند، خط نشانه را از هدف جلو تر ببرد و بدون متوقف کردن حرکت تفنگ، ماشه را بچکاند.
این حرکات و اعمال باید دقیقا هم آهنگ با یکدیگر صورت پذیرد. مسئله ادامه حرکت تفنگ به هنگام کشیدن ماشه از سایر نکات مهم تر است. اغلب مشاهده می شود که فردی به زعم خود، هم اصول را در تیر اندازی به هدفی متحرک رعایت میکند، لیکن باز هم بیشتر تیر هایش به خطا میرود.
به احتمال قوی دلیل این عدم پیشرفت متوقف کردن حرکت تفنگ در لحظه کشیدن ماشه و یا خارج شدن دید تیر انداز از محور لوله است. در مورد پیشگیری اخرین توصیه این است که: میزان پیشگیری لازم را تخمین زده انرا ۲ برابر کرده، حرکت تفنگ را متوقف نکرده و ماشه را بچکانید و باز هم حرکت تفنگ را ادامه دهید.